ای شده محوِ روی تو، شمس جدا، قمر جدا            روی کند به سوی تو، ملک جدا، بشر جدا

آدم و نوح هر یکی، دست زده به دامنت            منتـظر ظهـور تو، پـدر جدا، پـسر جدا

ای تو گـلِ بهـار ما، بـیا به لالـه‌زار ما            تا که نهیم بر رهت، دیده جدا و سر جدا

با نمکین بیان خود، از شکرین دهان خود            بریز در وجود ما، نمک جدا، شکر جدا

بیا که از اشارتت، شود فزوده خلق را            عشق جدا، خرد جدا، ادب جدا، هنر جدا

در انـتـظارِ مقـدمت، به اشتـیاق دیدنت            گریه کنند عاشقان، شام جدا، سحر جدا

مهدی منـتـظَر تویی، امام منـتـقـِم تویی            که خیزد از قیام تو، عدل جدا، ظفر جدا

عنایتی که شام غم، سر آید و سحر شود            ای که رَوَد به حکم تو، قضا جدا، قَدَر جدا

ز فـتـنۀ ستمگـران، ز کـیـنـۀ مخـالـفان            رسد به جان دوستان، بلا جدا، خطر جدا

بسته "موید" آرزو، بر علی و حسین او            تا که شوند، شافعش، پسر جدا، پدر جدا